غزلک ، شکستنت کار کيه؟
به عزا نشستنت کار کيه ؟

غزلک ، نبينم افتادن تو
بگو پرپر شدنت کار کيه؟

سنگ فيروزه ي اين رنگي به قاب کي شکست؟
زورق رهايي تو چه جوري به گل نشست؟

اي نگين ، از همه ي ستاره ها ستاره تر
راست بگو سنگ سقوط و کي به پرهاي تو بست؟

غزلک ، قشون قشون ستاره دنباله ي تو
همه شون عاشق بدبخت هزار ساله ي تو

پس کدوم گردنه بندي حرمت راه و شکست
که نمي رسه کسي به داد شب ناله ي تو

گلکم ، بهار بي تو ، مرگ پاييزي مونه
تن تنهايي مو ، گل زخم هاي تو مي پوشونه

کاري از دست غزل بر نمي آد ، "آينه دار"
که حضورت غزلا مو خط به خط مي سوزونه!

ناخوشم ، ناخوش ناخوش ، بي خود اما خود تو!
داره من کم مي شه از من ، مي رسه تا خود تو!

کي براي شونه هات غزل مي بافه جاي شال ؟
جز من من ، کيه نزديک مث تن با خود تو؟

غزلک شکستنت کار من و ما که نبود
بغض تو ، گريه تو ، کار غزل ها که نبود

غزلک هر چي که هس ، بدجوري خوبي واسه من
هر چي بود شعراي من ، محض تماشا که نبود!

اگه تن پس مي زنيم ، حرمت عشق و نشکنيم
اگه چاوش نشديم ، به شب شبيخون نزنيم

اگه " من " جفت تو نيس ، ترانه اندازه ي توست
تو شباي " بي کسي " ما همه دنبال " منيم "
غزلک ، يار اگه آوار تو شد ، گريه نکن!
اگه بر حق شدنت دار تو شد ، گريه نکن

اگه هر پنجره ديوار تو شد ، گريه نکن
يا پرستار اگه بيمار تو شد گريه نکن !

غزلک ، هر جا برم ترانه يعني اسم تو !
خط هر منظره از جنس خطوط جسم تو

ته هر کوچه ي بن بست غزل ، خونه ي تو
همه کس به اسم تو ، قصه ي ما طلسم تو

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: